Tak opisał Kolberg Puławy:

„Puławy nad Wisłą, słynne pałacem i ogrodem książąt Czartoryskich, zabranemi na skarb w roku 1831 przez rząd rosyjski, który to urządził instytut wychowawczy żeński, a po przeniesieniu tegoż do Warszawy, szkołę rolniczą. Liczne posiadamy opisy pałacu, ogrodu, biblioteki, pamiątek zgromadzonych niegdyś w świątyni Sybilli i domu Gotyckim, a w r. 1830 w bezpieczniejsze za granicę kraju wywiezionych miejsce. Urocze też są i okolice Puław, jak n. p. Włostowice, Marynki, Parchatka, Góra i t. d.” (t. 16, s. 9)

 

Zanotował również ubiór włościan zamieszkujących okolice Puław:

„Sukmany granatowe noszą tylko włościanie koło Puław tak jak niektórzy mieszczanie, i takowe pasami wełnianemi czerwonemi przepasują”. (t. 16, s. 33)

 

Stąd pochodzi opis Kolberga dotyczący nazewnictwa zwierząt:

„Wilka lud niekiedy zowie Jakubkiem. Więc wyraża się, iż: jakubek zachodzi nam do koni, unikając właściwego wyrażenia”. (t. 17, s. 133)

 

Kolberg zarejestrował tu liczne pieśni:

„Hej nie chcę chłopa ze wsi,

Da bo mi śmierdzi smołą,

Ale wolę dworzanina

Da z ostrzyżoną głową.

Hej nie chcę dworzanina,

Da bo to głupia świnia,

Ale wolę chłopa ze wsi,

Da bo ma rozum lepsy”. (t. 17, s. 18)

 

Oraz taką:

„Cztery mile za Warszawą,

Tam panienki przedawają.

Jaki taki za panienkę,

A mnie starą babę dają.

Ja na babie nie utracę,

Przedam babę, kupię klacę.

Klacza zdechnie, skórę złupię,

A za skórę pannę kupię”. (t. 17, s. 29)

 

Wśród pieśni znalazły się również te weselne:

„Uciekła po rowie,

Gonili ją panowie.

Nie uciekaj, nie bój się,

Na trzewicki, obuj się.

Ja trzewicków nie schodzę,

Z panami się nie zgodzę.

A widzicie, panowie,

moj wianecek na głowie”. (t. 75, s. 5)

 

A także kolęda:

„Dnia jednego o północy

Zasnęliśmy z wielkiej niemocy,

Czy mi się widziało, czy mi się śniło,

Że nad moją szopą słońce świeciło”. (t. 75, s. 3)

 

Oraz pieśń zalotna:

„Siedmiu mi się zalecało,

Da, siedmiu za mną biegło,

Siedmiu mi się obiecało,

Da i siedmiu mnie strzegło”. (t. 75, s. 12)