Włodawa to miasto, które odwiedził Kolberg prawdopodobnie w 1870 roku.
Mówi o tym zapisek w itinerarium: „Do Hemplów (na Siedlce, Kodeń, Włodawę)”.

W pierwszej części monografii regionu chełmskiego autor zamieszcza dość szczegółowy opis tej miejscowości:

„ Włodawa miasto powiatowe nad rzeką Bugiem, założone około połowy 16-go wieku przez kniazia Teodora Andrzejowicza Ongulszkiewicza, marszałka ziemi wołyńskiej, było potem w posiadaniu Sanguszków, następnie Leszczyńskich, którzy tu założyli w r. 1630 zbór kalwiński pod zarządem sławnego Andrzeja Węgierskiego. W r. 1648 spalili je kozacy Chmielnickiego i wyrżnęli Żydów. Zbiór kalwiński odbudował Rafał Buczacki w r. 1663, lecz ten upadł po nabyciu dóbr przez Ludwika Pocieja, który tu zaprowadził słynny dotąd jarmark na bydło w roku 1726 i założył klasztor dla księży Paulinów w r. 1717; kościół zaś wznieśli sami zakonnicy w roku 1780; od roku 1864 jest on parafialnym. Ciekawa pod względem budowy jest i tutejsza synagoga żydowska, wzniesiona w 17-ym wieku. Do jurysdykcji magistratu włodawskiego należy i bliska wieś Orchówek, dawniej miasteczko”.

Z okolic Włodawy pochodzą zapisy folkloru:

„Pojszow bidnyj czołowik u pole horaty,
żónka joho mołodaja do korczmy hulaty.
Hop ! hop ! hop ! der ! der ! der !
hoc ! hoc ! hoc ! her ! her ! her !
Pryjszow bidnyj czołowik iz pola, z horania,
pytaje sia di tyj małych, de waszaja maty?
Hop ! hop ! hop ! her ! her ! her !
hoc ! hoc ! hoc ! der ! der ! der !“.

„Byda mene podkusyła,
szo ja poszła za Rusyna;
kobym poszła za Leszeńka,
tobym buła choroszeńka.
Rusyn każe idy w pole,
Polka każe, kolka kole.
Tom to tebe kole kolka
szom ja Rusyn, a ty Polka”.

Tutaj zanotowane też zostały przysłowia i powiedzenia:

„Jach ja pijan, to ja kapytan, a jach ja wysplu sia, to ja swyni boju sia (po pijanemu zuch)”.

„Jach komu wedet sia, to j piweń neset’ sia, jach komu ni, to j kurka ne chocze (szczęśliwemu i koguty jaja niosą)”.

„Ja tomu ne wygowata, szo diwczyna czerewata (usprawiedliwiając się z nie swojej winy)”.

„Kto w cerkwy ne buwaje, toj światych ne widaje (kto w domu za piecem wychowany, ten nie wie co się w świecie dzieje)”.