Przy okazji swojej pierwszej wyprawy w Kujawskie w 1860 roku odwiedził Kolberg także kilka miejscowości w Łęczyckim. Badania wykorzystane później w tomie „Łęczyckie” (DWOK T. 22), prowadził wtedy m.in. w Kłodawie, ale przede wszystkim w Mazewie i okolicach, gdzie gościł go Wacław Aleksander Maciejowski, ówczesny dzierżawca dóbr mazewskich. Maciejowski, filolog, historyk prawa, zajmujący sie także słowiańską kulturą ludową, znał Kolberga od dawna i interesował się jego publikacjami folklorystycznymi.
Tak Kolberg pisał o tym regionie: „Łęczyckie, podobnie jak i wiele innych dzielnic starożytnej Polski, pokryte niegdyś gęstemi borami, wśród których świeciły długie smogi i kępy moczarów i trzęsawisk, kryło też równie jak i tamte ziemie, w łonie swem, mnogie mitologicznej natury tajniki. We wszystkich tych borach i puszczach przesiadywał i dokazywał po swojemu duch ich opiekuńczy, głośny u ludu Boruta. Duch ten potężny, aczkolwiek przy rozroście chrystyanizmu przedzierzgnięty zrazu w przemożnego, czynnego po wszech borach i górach diabła, miał wszakże tutaj w Łęczyckiem, jak się zdaje, swe rodzinne gniazdo, swą główną kwaterę, z której na wsze strony wychylając się, dokuczliwe nieraz dla mieszkańców całego kraju robił wycieczki.”
Materiały z tego regionu znalazły się w monografii Łęczyckie, wydanej w 1889 roku, zob. DWOK T. 22.
